Hey Marieke,

Hoe’st nou? Beetje hersteld na het volleybalvrije weekend? Of kost dat juist extra energie? Wij moesten wel gewoon aan de bak. Of moesten…we mochten, want spelen in Borne is altijd een feest. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat er dit jaar een extra spectaculaire opkomst zou zijn. Nou, die hebben we gekregen hoor. Na het inspelen en handjesschudden moesten we ons allemaal verstoppen achter een reclamebord in een hoekje van de zaal en gingen de lichten in de sporthal uit. Op hetzelfde moment ging er een zoeklicht aan dat je normaal alleen in oorlogsfilms ziet. De stadionspeaker riep vervolgens één voor één onze namen op (“Onder nummer éééééééjjjjn, Gert-Jan van Lóóóóhhhw….etc”), waarop we dan zwaaiend richting het net moesten lopen. Tenminste, in de richting waar wij dáchten dat het net was, want we zagen geen hand voor ogen. Dat kon natuurlijk niet goed gaan. En inderdaad…toen Peter even later de laatste tips voor de wedstrijd wilde geven bleek Tom verdwenen!! Overweldigd door licht en geluid was onze jongeling de verkeerde kant opgelopen. Later die avond werd hij – gelukkig in blakende gezondheid – teruggevonden op een 2^e hands autoshow in Leeuwarden. Maar goed, al met al begon de wedstrijd dus wat rommelig.

Opgezweept door de harde beats die de plaatselijke DJ ook dit jaar weer uit de speakers wist te krijgen, begonnen we eigenlijk best aardig aan de wedstrijd. Met een fraaie afwisseling tussen korte en lange prikballen namen we een voorsprong van een punt of vijf. Omdat de DJ zich strikt hield aan de opdracht om alleen een muziekje te starten als Borne scoorde, werd het al snel muisstil en zakte de sfeer in sporthal De Veste helaas onder het nulpunt. Om de in groten getale opgekomen Tukkers toch een fijne Super Saturday te bezorgen, lieten we hier en daar maar een balletje vallen. Achteraf misschien een of twee balletjes teveel. Want opeens werd het publiek wel héél enthousiast en bleken we de eerste set te hebben verloren (25-23). Het wisselen van helft verliep niet geheel volgens protocol omdat we moesten uitwijken voor een ontsnapte aap op een met ballonnen versierde fiets, die achteraf van onze favoriete scheidsrechter Cédrique (je weet wel, die van dat bierkratje in Arnhem) bleek te zijn. Al met al een beetje rommelig, maar goed, we probeerden ons niet te laten afleiden.

De tweede set konden we gelukkig weer ons bekende gestructureerde spelletje op de mat leggen. We hielden de pass nu iets verder uit het net, zodat we niet in de verleiding kwamen om het spel met eerste tempo aanvallen te ontregelen. Rik en Daan – die de sterk afgeleide Henrico inmiddels had vervangen –  verwerkten de hoge ballen op buiten volgens de bekende afspraak: één rechts, één averechts. Voeg daar de twee gebruikelijke servicepuntjes van Wouter aan toe en de 22-25 overwinning is verklaard.

Eigenlijk verliep de derde set volgens hetzelfde beeld. Helaas had Apollo ondertussen wel de code van ons standaardspelletje gekraakt, waardoor we er hard van langs kregen. Met veel wissels hielden de sympathieke Tukkers het spel bovendien rommelig, maar uiterst effectief. Apollo-coach Peters wisselde zelfs een lange speler met een knotje en een legging in. Even dachten we dat Cedric was overgelopen, maar nee… die zou nooit een legging aantrekken…. Hoe dan ook, aan het eind kwamen we weliswaar nog een stukje dichterbij, maar op 25-23 was de set toch echt voor onze vrienden uit Borne. Set vier dan maar weer met frisse moed proberen. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan want die van Apollo hadden de smaak te pakken. Bij een achterstand van veel tegen weinig zetten zette Peter ten einde raad Robert in het veld. Gewoon in een groen shirtje. Dat bleek een prima idee, want onze kale sloopkogel prikte Apollo keihard lek. Door een spectaculaire redding van Dreumes-in-het-vodje kwamen we zelfs op voorsprong. Maar met setwinst in zicht stokte onze aanvalsmachine helaas weer en Apollo kwam bij 27-26 op set- en matchpoint. Nu was het tijd voor Peter om de boel te ontregelen: Rik eruit, Henrico erin. Op linksvoor. Vol in de pass. Met een blauw-rode Mikasa. In de tweemansaanval. Naast een niet-functionerende middenaanval. Tegenover een huizenhoog blok. In een kolkende sporthal. Vlak voor een aap op een fiets. Een normaal mens zou hier zenuwachtig van worden, maar Kroes is niet zo’n denker. Met speels gemak ketste hij de service naar Wouter om de daarop volgende set-up achteloos over zijn schouder naar de grond te duwen: 27-27. De oplettende lezer weet dat na deze rotatie Woutertje zelf weer mag serveren. And the rest is history… 27-29 en vijfde set.

Inmiddels waren we ruim twee uur verder en begonnen de pijpen aardig leeg te raken. En ook de beide ingrediënten van het hoofdgerecht van Super Saturday – de topdivisiedames van Apollo en Dynamo – waren wel klaar met ons gehannes en wilden aan hun eigen wedstrijd beginnen. Dat leek vrij vlot te lukken, want met een 8-4 achterstand mochten we alweer van helft wisselen en op 10-5 was het eerste biertje nog slechts een kwestie van minuten. Via wat gestructureerd prutswerk, een fenomenaal eenmansblok van Kroes en een paar rommelige foutjes van Apollo kregen we ze op 14-13 toch weer in het vizier. Peter had nog één wissel en bracht Cedric voor Wouter aan het net. Apollo dacht dat ze net zo makkelijk over ons knotje heen konden slaan als wij over die van hen, maar dat viel tegen. Keihard killblock, vreugde-run de tribune op, gevolgd door een nog hardere dab en 14-14.

“Vreugde na afwenden matchpoint tegen…”

Tot groot plezier overigens van onze vriendinnen van Dynamo die de lol van onze comeback wel inzagen. Na wat heen en weer getennis kwam Henrico op 15-15 aan service. Afgeleid door de uitdagend dansende libero van de Dynamo-dames serveerde de anders zo koele Kroes ver uit. Apollo nam echter geen risico en staand op de achterlijn werd de bal bovenhands naar de spelverdeler getransporteerd. Wij namen wel risico en lieten de daaropvolgende aanval gewoon tien centimeter achter de achterlijn vallen. 15-16, matchpoint voor ons! Apollo-coach Peters had geen wissels meer, maar wilde ook graag een blokkeerder met een knotje inwisselen. Maar dat mocht niet van Cédrique. En terecht! Een langdurige discussie was het gevolg, waardoor de wedstrijd een wat rommelig karakter kreeg.

“Consternatie op matchpoint vóór…”

Een normaal mens zou hier zenuwachtig van worden, maar Kroes is niet zo’n denker. Die deed gewoon dezelfde service nog een keer. Apollo had geleerd van de vorige opslag en wees de bal lachend na. En terwijl alles wat groen-wit was naar passende scheldwoorden zocht om Kroes’ blunder van commentaar te voorzien, dwarrelde de bal vlak voor de achterlijn naar beneden… 15-17!

Dolle vreugde natuurlijk en in Apollonaise richting de bierpomp. Waarna we met z’n allen de rest van Super Saturday hebben ondergaan. En daar maken ze wat van in Borne, hoor! Wij mochten in het speciale sfeervak voor uit-supporters omdat de rest van de tribune vol zat. Daar hebben we genoten van gratis kaas en worst, ludieke spellen en verlotingen en natuurlijk de aparte tribunebar, waar je niks anders kunt krijgen dan bier. Dat moeten we in onze nieuwe hal ook regelen!! Het hele team hoopt dan ook volgend jaar weer in Borne te kunnen spelen. Bij voorkeur op eerste divisieniveau.

Tot zover maar, anders wordt ‘t stukkie zo lang dat echt niemand het meer leest. Zaterdag om 18.30u thuis tegen Alterno. Vorige keer kansloos 4-0 van verloren. Voorbeschouwing overbodig dus. Tot morgen!!