Het afgelopen seizoen was voor het eerste herenteam van EVV geen gemakkelijk seizoen. Werd er tijdens de eerste wedstrijden nog wel regelmatig een set gewonnen, na zo’n vijf wedstrijden bleek dit steeds moeilijker te worden. Toen we – na een dramatische wedstrijd in Vaassen tegen Blok EVC – halverwege het seizoen bijna onderaan stonden, hebben we begin januari de koppen bij elkaar gestoken, de neuzen weer zoveel mogelijk in dezelfde richting gezet en het spelsysteem licht aangepast. Tijdens de training wierp dit al snel zijn vruchten af, en het eerst gestelde doel – weer plezier krijgen in het spel – kreeg langzamerhand gestalte.
Helaas vertaalde dit zich nog niet in het aantal punten dat werd behaald, ook al omdat we juist in die periode enkele hoog geplaatste en goed draaiende teams ontmoetten (BlauwWit, NVC). Toen werk en ook ziekte een wissel gingen trekken op onze toch al niet zo brede selectie, hebben we HET dieptepunt van het seizoen beleefd door op een zaterdagavond in Lelystad bij de – in onze ogen – gedoodverfde nummer laatst Volta kansloos met 4-0 te verliezen, waarmee ze ons ook in de stand voorbij gingen. Met nog 6 wedstrijden te gaan stonden we op de laatste plaats met 14 uit 14, twee punten onder Volta.
In die tijd raakte EVV in gesprek met Berthold Pilat, die in een recent verleden 3de divisie heeft gespeeld. Hij werd met open armen in de selectie verwelkomd. Mede door zijn komst konden anderen meer hun eigen spel gaan spelen, en kwam er (zo) meer rust en aanvalskracht in ons spel. We begonnen weer punten te pakken, en zelfs wedstrijden te winnen (hoe moest dat ook al weer).
Ons tweede doel – meer punten halen – waren we nu ook aan het realiseren!
Het zelfvertrouwen groeide met het aantal punten, en na 19 wedstrijden hadden we 28 punten (een verdubbeling in 5 wedstrijden, wat in dat stadium van de competitie door geen enkel ander team kon worden geëvenaard J ). We waren hiermee in de stand – het eveneens tussendoor versterkte – Volta voorbij, alsmede “onze eeuwige rivalen” HEC (met respectievelijk 24 en 27 punten). Verder waren we ESV uit Elspeet (met 30 punten) tot op 2 punten genaderd. Aan 1 punt in de laatste wedstrijd zouden we genoeg hebben om rechtstreekse degradatie te ontlopen (ons derde doel), met 3 of 4 punten zouden we zelfs geen p/d wedstrijden hoeven te spelen (ons vierde doel).
Wat volgde was een zeer interessante laatste speelronde met de volgende wedstrijden:
Donderdag 14 april Pauwervoll (4de) – EVV (9de) Zaterdag 16 april NVC (3de) – Volta (11de) Zaterdag 16 april ESV (8ste) – HEC (10de)
Wij speelden eerst, in Ermelo tegen de nummer 4 Pauwervoll. Onder aanmoediging van de inmiddels kampioen geworden dames (proficiat kampioentjes!), maar ook het argusoog van de complete HEC-selectie, speelden we twee fantastische sets, maar konden we helaas daarna niet doordrukken, en eindigde de wedstrijd in 2-2 (lees elders het meer uitgebreide verslag). Met deze stand waren we afhankelijk van het resultaat van ESV – HEC. Als ESV twee dagen later in de laatste wedstrijd tegen HEC 2 of meer sets zou winnen, zouden wij door zijn, anders zou een beslissingswedstrijd volgen tegen ESV (bij een 4-0 winst van HEC) of tegen HEC (bij een 3-1 winst van HEC) om p/d te ontlopen.
Rechtstreekse degradatie waren we inmiddels wel ontlopen door onze voorsprong van 6 punten op Volta. Hoppa : ons derde doel gehaald!
Met onze 30 punten als uitgangspunt, was HEC er dus alles aan gelegen om die zaterdag te winnen in Elspeet. Nadat ESV de eerste set had gewonnen en daarmee klassebehoud had veilig gesteld was het scherpe er enigszins af, en liet HEC juist karakter zien door in een spannende wedstrijd – meerdere malen vanuit achterstand – drie keer naar setwinst te knokken. Met eveneens 30 punten, greep HEC zo de laatste strohalm om p/d te kunnen ontlopen. Ze hadden een beslissingswedstrijd tegen ons afgedwongen, en de verliezer moest alsnog op 7 mei p/d gaan spelen in Deventer. Hoe dit afliep kun je lezen in het verslag van deze wedstrijd.